پیش بینی کیفیت زندگی افراد دارای نشانگان اختلال استرس پس از آسیب بر اساس خودشفقت ورزی، خودافشایی و ارزیابی شناختی هیجانی

سابقه و هدف: اختلال استرس پس از سانحه یک اختلال روان پزشکی بسیار ناتوان کننده است و اثرات بسیار مضری بر بهزیستی فیزیکی، توانایی شناختی، روابط بین فردی و عملکرد عمومی فرد در اجتماع دارد. به طوری که بیماران مبتلا به اختلال استرس پس از آسیب، اختلال جدی در کیفیت زندگی شان را گزارش می کنند. این مطالعه با هدف بررسی رابطه ارزیابی شناختی هیجانی، خودشفقت ورزی و خودافشایی با کیفیت زندگی بیماران مبتلا به اختلال استرس پس از آسیب انجام شد. مواد و روش ها: روش این مطالعه توصیفی از نوع همبستگی می باشد و بر روی ۲۶ نفر از بیماران مبتلا به اختلال استرس پس از آسیب بستری شده در بیمارستان های روانپزشکی استان مازندران انجام شد. ابزارگردآوری داده ها، پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی، مقیاس ضربه رویداد - تجدید نظر شده وایس و مارمر ( ۱۹۹۷ )، پرسشنامه شناخت های پس از سانحه قوا و همکاران ( ۱۹۹۹ )، مقیاس خودشفقت ورزی نفت ( ۲۰۰۳ ) و مقیاس خود افشایی هیجانی استل ( ۲۰۰۱ ) بود. یافته ها: یافته ها نشان داد متغیرهای ارزیابی منفی از جهان، ارزیابی منفی از خود، خودشفقت ورزی و خودافشایی می توانند پیش بین مناسبی برای کیفیت زندگی باشند. همچنین متغیر ارزیابی شناختی هیجانی از خود دارای بیشترین اثر است زیرا به ازای یک واحد تغییر در متغیر ارزیابی شناختی هیجانی ۳۷۵ / ۰ واحد تغییر در متغیر کیفیت زندگی ایجاد می شود. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد بین متغیرهای خودشفقت ورزی، خودافشایی و ارزیابی شناختی هیجانی، با کیفیت زندگی در بین بیماران مبتلا به اختلال استرس پس از آسیب رابطه معناداری وجود دارد. این رابطه بین متغیرهای خودسرزنشی و ارزیابی منفی از خود و ارزیابی منفی از جهان با کیفیت زندگی بیماران مبتلا به اختلال استرس پس از آسیب، معکوس و معنادار است ( ۰۰۱ / ۰ > p ) و بین متغیرهای خودشفقت ورزی و خودافشایی با کیفیت زندگی بیماران مبتلا به اختلال استرس پس از آسیب، مثبت و معنادار است ( ۰۰۱ / ۰ > p).