تبیین نسبت مفهوم خودآفرینی فردی با کنش سیاسی از رهگذر دو رمان صد سال تنهایی و طوبا و معنای شب

         کنش سیاسی و انقلاب، یکی از مضمون­های اصلی و مشترک در دو رمان صد سال تنهایی نوشته­ی گابریل گارسیا مارکز و طوبا و معنای شب نوشته­ی شهرنوش پارسی­پور است. نوشتار حاضر می­کوشد تا به درک و تبیین کنش سیاسی در این دو اثر بپردازد و برای فهم این معنا دیدگاه­های متفکرانی چون رورتی و نیچه را مورد مداقه قرار می­دهد. رورتی برای تمایز امر خصوصی از امر عمومی از استعاره­ی قلم­مو و اهرم استفاده می­برد. در شیوه­ی تفکر و زیست "قلم­مو"، به امر خصوصی و خودآفرینی فردی اهتمام می­شود. اما در افق فکری "اهرم"، توجه به امر عمومی، همبستگی اجتماعی و عدالت از بیشترین اهمیت برخوردار است. در این مقاله سعی بر آن است تا نشان داده شود که شخصیت­های هر دو رمان اگرچه به سمت کنش سیاسی تمایل پیدا می­کنند، ولی در حقیقت برآنند تا از رهگذر این کنش سیاسی، در طرحی نو که برای حیات خویش در می­افکنند، به خود آفرینی فردی رسیده و از احساس شکست، تنهایی و اندوه رهایی یابند. این مقاله می­کوشد تا نشان دهد این افراد با شیوه­ی تفکر قلم­مویی به سوی شیوه­ی اهرمی حرکت می­کنند، اما در نهایت در این طرح با شکست مواجه می­شوند؛ چراکه عزیمتگاه این افراد به سوی امر اجتماعی و کنش سیاسی، همین حس تنهایی و اندوه است. به عبارت دیگر آنها تصور روشنی از امر سیاسی ندارند و برای رهایی از رنج درون خواهان انقلابی تام و تمام در جهان بیرون هستند.