سواره نظام بابلی در ارتش هخامنشی: تحلیل یک سند بابلی درباره زمین اسب (UCP ۹, ۲۷۵-۲۷۷)

یکی از شیوه های اصلی هخامنشیان برای تسلط و بهره برداری از ساتراپی بابل، واگذاری زمین بود که نخستین شاهان هخامنشی گسترش دادند و به ویژه در متون دوره های متاخر عصر هخامنشی به خوبی مستند شده است. مقاله حاضر ضمن ویرایش و ترجمه یک سند حقوقی به زبان اکدی، به زمین های اسب در دوره هخامنشی می پردازد. برای تامین و تجهیز نظامیان، حکومت هخامنشی زمین هایی را واگذار می کرد که بسته به نوع خدمت مورد مطالبه زمین های کمان، ارابه و اسب نامیده می شدند. سند حاضر جنبه های خاص این نظام را روشن می کند: اقطاع داران بر خلاف دوره های گذشته در بین النهرین می توانستند برای انجام خدمت اجیر استخدام کنند. به علاوه، فهرست یگانه ای از تجهیزات سواره نظام در این سند به جا مانده است. مطالعه تطبیقی با نظام ایلکو در دوره بابلی قدیم تداوم و تحولات زمین داری نظامی را نشان می دهد. سند مورد مطالعه از آرشیو خانواده معروف موراشو است و تحلیل آن نقش این خانواده را در اداره زمین های اقطاعی و جمع آوری مالیات آشکار می سازد. احتمالا به دلیل تعارض با منافع دراز مدت حکومت، فعالیت های اقتصادی این خانواده به ناگهان متوقف شد.