مدل هایی که نباید مدل سازی کرد یا مدل هایی که همیشه پاسخ منطقی ندارند

از نقطه نظر برنامه ریزی محیط زیست، توسعه عبارت از فرایند تبدیل ساختار اکوسیستم به عملکرد یا کارکرد آن است به واسطه بیشمار بودن اکوسیستم هایمحیط زیست و پیچیده بودن کنش ها و واکنش های توسعه در اکوسیستم های سیبرنتیک یا خود سامان ، مدل سازی یا استفاده از مدل ها به عنوان راه حلی برای شناخت و پیش بینی جهان واقعی تا کنون چاره ساز بوده است اما گاهی اوقات استفاده از مدل و مدل سازی خود به چنان پیچیدگی منجر می شود که احتمال پیش بینی نادرست از دنیای حقیقی را افزایش می دهد . در این مقاله کوشش شده است ضمن بر شمردن این گونه مدل ها، مانند مدل رگرسیون خطی چند گانه MLR و یا فرایند تحلیل سلسله مراتبی AHP راه های ساده کردن مدل ، مانند مدل های کاسته شده و یا استفاده از محاسبات ماتریسی در مدل SWOT و همچنین به کارگیری مدل تئوری بازی ها در تصمیم گیری برای آمایش سرزمین در شیوه ایرانی به عنوان راه حل ها ارائه گردید. تا بتوان از مدل به منزله سامانه پشتیبان تصمیم گیری (DSS) مناسبی برای ترسیم دنیای واقعی در برنامه ریزی محیط زیست بهره برد.