کاهش تغییر آب و هوای جهانی و بایستگی های برنامه ریزی شهری؛ طرح مسئله ای برای کلان شهر تهران

تغییر آب ­و ­هوایی در حال تبدیل ­شدن به مهم ترین چالش  قرن ۲۱ است که از دلایل اصلی آن، انتشار گازهای گلخانه ای می­باشد. شهرها بیش ترین میزان انرژی جهان را مصرف کرده و در پی آن نسبت بزرگی از گازهای گلخانه ای را تولید می کنند. با ­این­حال، شهرها می توانند با توجه به محیط نوآورانه و نقش مدیریت محلی در استفاده از ظرفیت کنش گران بخش خصوصی و جامعه مدنی در رویکرد کاهش تغییر آب ­و هوایی پیش تاز باشند. روش پژوهش، توصیفی-تحلیلی است و برای تجزیه و تحلیل یافته­ها از بخش­های چهارگانه برنامه ریزی شهری در ارتباط با کاهش تغییر آب ­و­ هوا شامل توسعه شهری، محیط ساخته شده، زیرساخت­ها و حمل­و­نقل همراه با مقایسه تجارب شهرهای مختلف جهان استفاده شده است. کلان شهر تهران به دلیل الگوی تولید، توزیع و مصرف بر مبنای سوخت های فسیلی و سبک زندگی مرتبط، سرانه بالایی در انتشار گازهای گلخانه ای دارد که آن را به بزرگ ترین کانون انتشار این گازها بدل کرده است. اگرچه، اقدامات قابل توجهی توسط مدیریت شهری، عمدتا برای گسترش حمل و نقل عمومی صورت گرفته است، هم چنان اقدامات گسترده­تری در تمامی ابعاد برنامه­ریزی شهری همراه با دگرگونی سبک زندگی ضروری است که اولویت این اقدامات در این نوشتار اشاره شده است.