لوور کبیر (۱۹۹۳-۱۹۸۳)

از میان پروژه های بزرگ دهه ی هشتاد فرانسه، هیچ یک به اندازه ی هرم شیشه ای I.M.Pei و پروژه ی توسعه ی لوور جالب توجه و بحث برانگیز نبوده است، "پی" در واقع اولین طراحی خارجی است که پس از سه قرن به لوور راه یافت و با خوش اقبالی طرح های خود را به انجام رسانده است. قبل از او در سال ۱۶۶۵ میلادی برنینی هنرمند، مجسمه ساز و معمار معروف ایتالیایی نیز به لوور راه یافت، اما در رویارویی با طوفانی از تعصبات ملی ناکام ماند و سرانجام مجبور به ترک پاریس شد."پی" با الهام از هرم چهار هزار ساله خئپوس و کنکاش در تکنولوژی زمان خود، به ترکیبی نوین، سبک و شفاف از از شیشه و فولاد دست یافته است. نگین شیشه ای که "پی"  در مرکز میدان ناپلئون تدارک دیده، وروردی مجللی را تحت پوشش قرار داده که همه روزه مشتاقان موزه را به مجموعه فضاهای زیرزمینی لوور بزرگ هدایت می کند. در جریان توسعه بنا، سطح فضاهای نمایشی آن دو برابر شده و در نهایت موزه با ۱۸۶۰۰۰ متر مربع زیربنا به بزرگترین موزه هنری دنیا بدل گشته است. از این پروژه که امروزه از آن به عنوان مظهر جسارت ها و توانایی معماری های نویندر بازیابی و احیای فرم های سنتی معماری یاد میشود، شرحی اجمالی تهیه شده که در این مقاله ارائه می شود. در نوشتار حاضر ضمن اشاره به جریان شکل گیری این موزه ی بزرگ به تاریخچه بنا، اصول طراحی، برخی از مشکلات و ویژگی های اجرایی و در نهایت به چگونگی برپایی ساختمان اشاره خواهد شد.