مدیریت مبتنی بر مشارکت مردمی در برنامه ریزی منطقه ای

مشارکت عمومی به مفهوم نقش داشتن عموم مردم در تصمیم گیری سیاسی است، به ویژه در آن دسته از سیاس تها که به طور مستقیم بر آنان اثر خواهد گذارد؛ از این رو، فرایند صاحب نقش کردن مردم، دارای معارض در گرایشهای مرکزگرا و مرکززدا در حکومت محلی است. تجربه نشان داده است که مردم می توانند در سطح های فراتر از محله و شهر خود نیز مشارکت موثری در تصمیم سازیها داشته باشند. این مقاله اولا به بیان همه جانبه چیستی مشارکت وشرایط برپایی نظام تصمیم گیری مبتنی بر مشارکت، شامل مفهوم، طبقه بندی و چالش های مشارکت در منابع نظری مرتبط با کشورهای توسعه یافته غربی می پردازد؛ ثانیا، با تحلیل طبقه بندی های گوناگون مشارکت، نتیجه می گیرد که هرشکل از حکومت یا هرالگوی اقتصاد سیاسی دارای منظوری مشخص از مشارکت است و تنها از درجه ای از مشارکت که برآمده از آموزه های آن شکل و الگو است، حمایت می کند؛ ثالثا، برای آشنایی با الگویی کامل از فرایند مشارکت مردمی، به خصوص در سطح منطقه ای، تجربه مدیریت مبتنی بر مشارکت در برنامه ریزی منطقه ای را در دانمارک در دهه ۱۹۷۰ ، که در دهه های بعد بررسی و نقد قرار شده است، معرفی میکند. این فرایند شامل مراحل برنامه ریزی و نقش مشارکت مردم در هر مرحله، روش های جلب مشارکت توسط شوراها، میزان مشارکت مردم، و اثر حضور مردم بر تصمیمات برنامه پیشنهادی است. مقاله به این نتیجه میرسد که: ۱) مردم م یتوانند چه در برنامه های بلندمدت و چه در وسعت حوزه کلان شهری و منطقه ای در به وجود آمدن سناریوهای معقول و مقبول و در انتخاب گزینه بهینه تاثیر قاطع و قانع کننده ای دارا باشند؛ ۲) اثر بخش بودن مشارکت عمومی بستگی دارد به توانایی و روشن اندیشی مدیران حکومتی و برنامه ریزان؛ ۳) در صورت وجود زمان و اطلاعات کافی، سوال های انتزاعی و پیچیده را نیز می توان به بحث گذاشت؛ ۴) مشارکت می تواند نقش واسطه در ایجاد تماس های میان مسئولان دولتی داشته باشد، که معمولا از یکدیگر دور هستند.