سرپناه موقت پس از سانحه؛ بررسی سیاست های تامین مسکن موقت پس از زلزله ۱۳۸۵ لرستان

تجارب موجود نشان میدهد، علی رغم تلاش های صورت گرفته، در تامین سرپناه موقت و یا به طور خاص سرپناه پس از سانحه، پیشرفت چشمگیری حاصل نشده است. روش ها و شیوه های متنوع تامین سکونتگاه های موقت برای بی خانمانان پس از سوانح اخیر در ایران، به دلیل عدم انطباق با شرایط منطقه سانحه دیده، در عمل کارایی لازم را نداشته و از یک سو، سبب بروز مشکلات و معضلاتی درازمدت در منطقه سانحه دیده شده و از سوی دیگر، موجب هدر رفتن منابع مالی فراوانی شده است. در تحقیق حاضر، ضمن بررسی اجمالی مدیریت بازسازی پس از زلزله فروردین ۱۳۸۵ استان لرستان، با استخراج سیاست ها و رویکردهای تامین سرپناه موقت، به ارزیابی و نتیجه گیری از آن ها پرداخته می شود. در این گزارش، پس از گذشت دو سال از سانحه، ضمن ارزیابی نکات مثبت و منفی اقدامات انجام شده در این زمینه، به بررسی روش های به کار رفته توسط آسیب دیدگان جهت تامین سرپناه موقت و نیز اقدامات آنان به منظور رفع نیازهای اساسی خود وکاهش نواقص و مشکلات سرپناه های عرضه شده پرداخته می شود. تحقیق حاضر در نهایت تاکیدی است بر اینکه، سرپناه موقت نقش مهمی درترمیم روند قطع شده زندگی عادی در زمینه اقتصادی و فعالیت های جمعی در مناطق سانحه دیده دارد و برنامه های تامین سرپناه موقت به طور حتم بر برنامه بازسازی سکونتگاه های دائم اثرگذار خواهد بود و جهت تحقق بازسازی همه جانبه باید این برنامه ها در تعامل با یکدیگر شکل گیرند.