تحلیل اجتماعی فضایی بافتهای فرسوده شهری به منظور احیا و جلوگیری از فرسودگی بیشتر (مطالعه موردی: منطقه هفده تهران)

رشد سریع جمعیت شهر تهران به دنبال تحولات اقتصادی، اجتماعی، و سیاسی شور از دهه ۱۳۴۰ به بعد، اشباع فضایی محدوده قانونی این شهر را تسریع کرد. نتیجتا و با افزایش سریع قیمت زمین در این محدوده، اقشار ک مدرآمد شهری، مهاجرین، و بسیاری از فعالیتها به حاشیه شهر رانده شد. بنا بر این در ضمن ادامه توسعه افقی شهر، جزایری از تجمع جمعیت و فعالیت در نقاط حاشیه شهر پدید آمد که وجه ممیزه آنها نسبت به نقاط درونی محدوده قانونی، ارزانی قیمت زمین و ساخ توساز بدون ضابطه و خودرو بود. ارزانی قیمت زمین و فقدان نظارت بر ساخ توسازها، از عوامل جاذب مناطق حاشیه تهران برای استقرار بیشتر کارگا هها، انبارها، و فعالی تهای صنعتی و اسکان اقشار ک مدرآمد و آسی بپذیر اجتماعی بودند. این عوامل پای هگذار شک لگیری و تبدیل مناطقی چون منطقه هفده تهران به مناطق پرتراکم و معض لدار شهری از نظر اجتماع ی فضایی (نقاط مسئل هدار شهری) بوده است. این در حالی است که ساما ندهی فضایی و پایداری اجتماعی در مناطق شهری کشور بیش از هر وقت، ضرورت دارد.مستقر شدن اقشار کم درآمد شهری و مهاجرینی که به تبع وضعیت اجتماعی  اقتصادی خود، چاره ای جز اسکان در نقاط حاشیه شهر چون ناحیه مذکور نداشتند، سبب ساخت وسازهای بدون ضابطه شد و فرسودگی آنها به دنبال تداوم فقر و ناتوانی ساکنین در بهسازی و نوسازی این مساکن و نبود تسهیلات و کمک های ویژه برای این منظور، زمینه مناسبی در افزایش مسائل اجتماعی را در آنها فراهم کرده است. این تحقیق با شناخت از علل فرسودگی و پیامدهای اجتماعی فضایی ناشی از آن، با تاکید بر سیاست فقرزدایی و توانمندسازی و مشارکت برای بهبود وضعیت کالبدی فضایی محدوده تحت مطالعه پیشنهاداتی را مطرح کرده است.