بررسی کارایی مدل های هوشمند در برآورد تبخیر و تعریق پتانسیل

تعیین تبخیر تعرق واقعی یکی ازمهم ترین اجزاء مطالعه سیکل هیدرولوژی و طراحی ومدییت سیستم های آبیاری کشاورزی است. در این تحقیق کارایی مدل های هوشمند مثل منطق فلازی ، رگرسیون فازی و شبکه عصبی مصنوعی برای تخمین تبخیر و تعریق روزانه را بررسی و با مقادیر واقعی و مشاهده اندازه گیری شده در سیستم بر اساس گیاه مرجع چمن در منطقه اکباتان همدان در غرب ایران مقایسه گردیده است. داده های مورد استفاده درمدل های هوشمند عبارت است از حداکثر و حداقل درجه حرارت ، حداکثر و حداقل رطوبت نسبی ، سرعت باد و ساعت آفتابی در ایستگاه هواشناسی همدان ، مقدار Rmse در روش منطق فازی ، رگرسیون فازی و روش شبکه عصبی مصنوعی به ترتیب برابر با ۷۲/۰ ، ۸۶/۰ و ۷۴/۰ میلی متر در روز و هم چنین مقدار۲R به ترتیب برابر ۸۸/۰، ۸۶/۰ و ۸۴/۰ می باشد . بر اساس نتایج بدست آمده روش منطق فازی بهترین روش در بین مدل های هوشمند استفاده شده برای بر آورد تبخیر و تعرق روزانه می باشد.