تحلیل گفتمان خوشبختی طی دو دهه ی اخیر در ایران

در این پژوهش کوشیده­ایم تا با استفاده از آراء اندیشمندانی چون ویلیام دیویس، سارا احمد و سام بینکلی در باب گسترش درک و تلقی جدیدی از خوشبختی و به روش تحلیل گفتمان فرکلاف، ویژگی­های گفتمان خوشبختی در ایران را بررسی نماییم. ازاین رو، شماره­های مختلف نشریه­ی موفقیت در سی­سال گذشته را در سه سطح توصیف، تفسیر و تبیین مورد بررسی قرار دادیم. در سطح توصیف، دریافتیم که واژگان و مفاهیم پرکاربردی مانند «خوشبختی»، «موفقیت»، «استرس»، «آرامش» و مانند آن در دوسته­ی مثبت/ منفی به­کار می­روند. همچنین از استعاره­هایی چون «راز»، «گام»، «راه» و مانند آن در این متون که ساختی یک­طرفه و موعظه­گون دارند، استفاده می­شود. در سطح تفسیر، به این نتیجه رسیدیم که انسان در این گفتمان به ذهن و انرژی، فروکاسته شده و نسبت میان او و جهان از خلال ترکیب منحصربه فردی از گفتمان­های علمی مانند روانشناسی و فیزیک همراه با رویکردی شبه دینی – عرفانی توضیح داده می­شود. در سطح تبیین نیز، گسترش اقتصاد مبتنی بر بازار و رشد طبقه­ی متوسط از یک سو و عالم-گیر­شدن مدرنیته و به تبع آن پیدایی «خود» در معنای مدرن آن و «نظام­های تخصصی» را به عنوان علل اصلی رواج این گفتمان در ایران یافتیم.