بررسی تاثیر علمی روانشناسی بر روند یادگیری بازیگری

مسئله روانشناسی بازیگر و کار خلاقه او، هم مسئله ای قدیمی و هم مسئله ای کاملا تازه است. بسیاری از فعالان تئاتر، سیستمهای بسیار پیچیده ای را برای کار بازیگران خلق کردهاند که نه تنها تجلی اندیشه و قدرت نویسندگی و معیارهای سبکی آنان بوده، بلکه تجلی سیستمهای علمی روانشناسی عمل خلاقه بازیگر نیز بوده است، لذا هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر علمی روانشناسی بر روند یادگیری بازیگری است. جامعه آماری پژوهش، به صورت هدفمند ۳۰۱ نفر از بین بازیگران حرفهای، نیمه حرفه ای، تازهکار و افراد عادی بهعنوان نمونه آماری انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات کار احساسی روانشناسی از پرسشنامه های برادریج ولی (۲۰۰۲) و دیفندورف و همکاران (۲۰۰۵) استفاده شد و برای متغیرهای یادگیری بازیگران از پرسشنامه محقق ساخته بهره گرفته شد. همچنین روایی و پایایی تمامی پرسشنامه ها بررسی و تائید شدند. نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان داد که بالاترین تاثیر نظریه ذهن در روانشناسی، با ۶۱ درصد، نظریه همدلی با ۵۸ درصد و تنظیم هیجان با ۷۱ درصد، در سطح بازیگری حرفه ای به صورت مثبت و مستقیم تاثیرگذار است، همچنین از طرفی، هر سه نظریه ذهن، همدلی و تنظیم هیجان بر روی افراد عادی و نا بازیگر، با کمترین درصد و به صورت منفی و غیرمستقیم تاثیرگذار بوده است که این نتایج تاثیر مستقیم علم روانشناسی را بر یادگیری بازیگری به اثبات میرساند.