مواجهه شیخ طوسی با احادیث متعارض؛ (باب وقت المغرب ۱۴۹ تا باب عددالفصول فی الاذان و الاقامه ۱۶۷)

حدیث، دومین منبع و ماخذ دین است که پس از قرآن، در شناختن و شناساندن اسلام و شکل گیری و بالندگی علوم اسلامی بیشترین سهم را دارد و به جرات میتوان گفت که تعدادی از پرسش ها درباره اسلام، به حدیث و سنت برمی گردد و بررسی این پرسش ها و دست یابی به قواعدی روشن ضروری به نظر می رسد. یکی از مواردی که در دانش حدیث و در قلمرو دانش اصول مطرح می شود، وجود احادیث متعارض است. اهمیت و بررسی و توجه به احادیث متعارض از آن جا نشات می گیرد که دو حدیث متعارض روایت شده از معصوم (ع) را نمی توان به آسانی رها کرد.در این پژوهش، به نحوه مواجهه شیخ طوسی در حل تعارض احادیث باب وقت المغرب تا احادیث باب عددالفصول فی الاذان و الاقامه می پردازد. یافته های پژوهش حاکی از این است که مولف در این احادیث، راه جمع تعارض را نشان داده و در پرهیز از طرح روایات کوشش نموده است و از این رو، درصدد است تا حد ممکن راهی برای جمع روایات بیابد.