ارزیابی و تحلیل ساختار جمعیت سکونتگاه های روستایی (مطالعه موردی: استان سیستان و بلوچستان)

سکونتگاه­های روستایی به عنوان کوچکترین واحد جغرافیایی، تحت­تاثیر عوامل مختلفی در بستر جغرافیایی و در قالب روابط انسان و محیط شکل گرفته­اند. نواحی روستایی در سرتاسر جهان تمایل به ارائه خصوصیات مشابهی را دارند. جمعیت­ها بطور فضایی پراکنده هستند. کشاورزی اغلب وجه غالب و مسلط بوده و در پاره­ای از مواقع بخش اقتصادی و فرصت­های لازم برای بسیج منابع با محدودیت روبرو می­باشند. پژوهش حاضر با هدف ارزیابی و تحلیل ساختار جمعیت سکونتگاه­های روستایی در استان سیستان و بلوچستان تنظیم گردید. روش تحقیق با توجه به موضوع پژوهش، توصیفی- تحلیلی و هدف از نوع کاربردی بوده و داده­ها به روش اسنادی گردآوری شده است. جامعه آماری در این مطالعه، تمام سکونتگاه­های روستایی استان سیستان و بلوچستان در سال ۱۳۹۵ را دربرمی­گیرد. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از آزمون­های همبستگی فضایی در نرم­افزار ژئودا و  Moran’s Iاستفاده شد. نتایج حاصل از همبستگی موران نشان می­دهند که مقدار همبستگی فضایی در همه موارد در سطح اطمینان ۹۵% معنادار و مثبت می­باشد و از نظر الگوی فضایی، تفاوت­های معناداری در آن­ها وجود دارد. همچنین، همواره اختلاف زیادی بین مناطق مختلف استان از نظر توزیع معیارهای مشخص شده وجود دارد.