سماع عارفانه و طواف عابدانه در ادب فارسی

دربارهسماع و مقبولیت و مردودیت آن در سیر و سلوک عرفانی سخنان بسیار گفته­اند. نگارنده بر آن است تا با بیان دلایل گوناگون و ذکر شواهد ادبی و عرفانی، اهمیت سماع حقیقی را بر همگان روشن نموده، آن را وسیله­ای آسان، پرشور وجاذب در جهت تحریک و تهییج روان آدمی برای رسیدن به حق و کسب معرفت معرفی کند؛ وسیله­ای که به دلایل مختلف از نظر برخی از بزرگان مردود شمرده شده است؛ در حالی که می توان بین سماع عارفانه و طواف عابدانه ارتباط منطقی ایجاد کرد؛ چرا که سماع همچو طواف به عنوان یک وسیله یا راه با انجام اعمالی خاص دارای شباهت هایی از حیث ظاهر بوده به گونه­ای قابل توجیه است؛ البته این توجیه باید به نحوی باشد که با دین اسلام تعارضی نداشته باشد و راهی پر جذبه­تر برای درک حقیقت و کامل شدن انسان در برابر آدمی بگشاید. هدف از نگارش این مقاله آن است که ارتباط معنوی این دو چرخش را نشان داده؛ دلایل موافقت و مخالفت بعضی از بزرگان صاحب نظر ارائه شود. در نتیجه رهروان افزونتری را جذب مسیر حقیقت کرده آنان را از سیر در مسیر انحراف­آمیز بر کنار بدارد. با این دیدگاه، سماع عارفانه وسیله­ای در دست گروهی خاص محسوب نمی­شود و به فرقه­ای خاص تعلق نمی گیرد؛ بلکه عموم انسان­های حق­طلب می توانند از آن برخوردار گردند؛ اگر به اصل معنی آن بنگرند.