بررسی برهم کنش عصاره الکلی بره موم، لوامیزول، بتاگلوکان و لاکتوفرین با رده سلولی CHSE-۲۱۴ در شرایط آزمایشگاهی

در حال حاضر استفاده از محرک های رشد و ایمنی به طور گسترده ای در پرورش آبزیان مورد استفاده قرار می گیرد. این ترکیبات دارای خواص مفیدی هستند ولی تاکنون تحقیقی پیرامون اثرات ناخواسته آن ها در آبزیان انجام نشده است. رده سلولی CHSE-۲۱۴ عموما در بررسی اثرات ترکیبات مختلف هم چون محرک های رشد و ایمنی در آبزیان، تکثیر ویروس ها در دماهای خاص و آشکار کردن پدیده آپوپتوزیس در سلول های مختلف، به واسطه دارا بودن برخی ویژگی های اختصاصی، کاربرد دارد. بر این اساس هدف از بررسی حاضر تاثیر غلظت های مختلف محرک هایی نظیر عصاره الکلی بره موم، لوامیزول، بتا گلوکان و لاکتوفرین بر رده سلولی CHSE-۲۱۴ در شرایط آزمایشگاهی است. به همین خاطر، برای این کار سلول های فوق از انستیتو پاستور ایران تهیه و در محیط کشت سلولی RPMI و در حضور سرم جنین گاوی و آنتی بیوتیک های پنی سیلین و استرپتومایسین در شرایط دمایی ۳۷ درجه سانتی گراد و اتمسفر ۵ درصدی گاز CO۲ کشت داده شدند. در این بررسی اثرات ترکیبات فوق در غلظت های مختلف (بر حسب میکروگرم در لیتر) و زمان های مختلف (بر حسب ساعت) با روش رنگ سنجی MTT سنجیده شد. در نهایت تجزیه و تحلیل آماری داده ها با روش آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون توکی (Tukey's test) انجام گرفت. یافته های حاضر ثابت کرد که اثرات سلول کشی ترکیبات فوق به طور معنی داری (۰/۰۵>P) وابسته به غلظت و مدت زمان است. از طرفی هر ترکیب بسته به غلظت می تواند به طور معنی داری (۰/۰۵>P) سبب القاء مرگ در رده سلولی CHSE-۲۱۴ گردد و این خاصیت در بین ترکیبات متفاوت است. نتایج بررسی حاضر نشان داد که سه ترکیب بتاگلوکان، لوامیزول و لاکتوفرین به نسبت به طور معنی داری (۰/۰۵>P) دارای حداقل خاصیت سلول کشی هستند، درحالی که عصاره الکلی بره موم می تواند در غلظت های بالا به طور معنی داری (۰/۰۵>P) کشنده باشد.