ارتباط بین خشکیدگی درختان زاگرس با عوامل محیطی در مناطق جنگلی دنای شرقی

در سالهای اخیر تغییرات اساسی در ساختار اکوسیستم های جنگلی زاگرس روی داده است که از جمله آن می توان به خشکیدگیگونه اصلی این منطقه، بلوط ایرانی Lindl brantii Quercus اشاره کرد. بر این اساس در این تحقیق سعی گردید تا ارتباط بینمیزان خشکیدگی درختان را با خصوصیات جنگل شناسی و شرایط توپوگرافی و خاکی بررسی شود. پس از انجام جنگل گردشیقسمت هایی از جنگل که دارای خشکیدگی هستند، مشخص و در هر شکل زمین (ارتفاعات، شیب ها، جهات جغرافیایی و فرم زمینمتفاوت)، سه پلات انتخاب شد. در مجموع ۲۲ پلات در منطقه دنا نمونه برداری شد. در هر پلات، متغیرهای فیزیوگرافی وجنگل شناسی ثبت و نمونه خاک برای آزمایش های فیزیکی و شیمیایی خاک برداشت شد. سپس درختان در سه کلاسه مختلفخشکیدگی کم (۱۵-۰%) متوسط (۳۰-۱۵%) و بالا (۳۰)<% تقسیم_بندی شدند. نتایج نشان داد که شیب های زیاد و جهت-های جنوبی از درصد خشکیدگی بیشتری برخوردارند، اما متغیرهای خاکی هیچگونه رابطه معنیداری با خشکیدگی نشان ندادند. نتایججنگلشناسی نیز نشان داد که بیشترین خشکیدگی در درختان با قطرهای کم و متوسط و نیز با مساحت تاج پوشش بیشتر اما ارتفاعکمتر وجود دارد. از طرف دیگر نتایج همبستگی، رابطه معنی دار مثبت بین تعداد جست زیاد و درصد خشکیدگی را نشان داد. درواقعدرختان در فرم شاخه زاد، بیشترین خشکیدگی را داشتند. به طورکلی می توان گفت که شرایط توپوگرافی و جنگلشناسی ازجملهعوامل مهمی هستند که می توانند بر چگونگی پراکنش خشکیدگی درختان بلوط ایرانی به ویژه بر روی درختان کوچک و شاخه زادتاثیر بگذارند.