اثربخشی آموزش گروهی روان شناسی مثبت نگر بر افزایش امید به زندگی و شادکامی زنان سرپرست خانوار

زمینه و هدف: هدف این پژوهش بررسی اثربخشی اموزش گروهی روان شناسی مثبت نگر بر افزایش امید به زندگی و شادکامی زنان سرپرست خانوار بود. روش پژوهش: این پژوهش با طرح نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنرل انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه زنان سرپرست خانوار تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی شهر بابل در سال ۱۴۰۰ بود که به روش نمونه گیری در دسترس ۳۰ نفر زنان سرپرست خانوار انتخاب شدند و سپس به روش تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و کنترل در هر گروه ۱۵ نفر گنجانده شد. هر دوگروه به پرسشنامه امیدواری استایدر و پرسشنامه شادکامی آکسفورد پاسخ دادند و سپس گروه ازمایش ۸ جلس ۶۰ دقیقه ای هفتگی تحت آموزش گروهی روان شناسی مثبت نگر قرار گرفت در حالی که به گروه کنترل هیچ آموزشی داده نشد و پس از پایان جلسات دوپرسشنامه امیدواری اسنایدر و شادکامی آکسفورد به روی هر دو گروه به عنوان پس آزمون اجرا شد.