بررسی مقایسه جایگزینی طیف غذای مصنوعی دستساز و وارداتی با غذای زنده در تغذیه مراحل زوآی ۱ تا پست لارو ۱۵ میگوی پاسفید غربی

غذاهای زنده از ضروریات تغذیه مراحل لاروی اکثر آبزیان دریایی و بخصوص میگو است که در سالهای اخیر و بدلیل هزینه های بالای تولید آنها، تلاش در جهت جایگزینی با غذاهای مصنوعی بسیار مورد توجه قرار گرفته است. هدف این مطالعه نیز با توجه به فراگیر شدن پرورش میگو وانامی در کل کشور در همین راستا است. در این تحقیق میگوی پاسفید غربی از مرحله زوآی ۱ تا مایسیس و سپس  تا پست لارو ۱۵ در ظروف پلاستیکی ۲۰ لیتری، با ۱۰ لیتر آبگیری در شروع دوره و با تراکم ۱۰۰ لارو در لیتر پرورش داده شدند. تحقیق با ۹ تیمار  غذایی هر کدام در ۳ تکرار  در تانک های پرورشی مجهز به سنگ هوا در هر ظرف و در آب باشوری ۲±۳۰ قسمت در هزار و با ۴ بار غذادهی در شبانه روز انجام شد. تیمارهای غذایی شامل طیف کامل غذای زنده (ریز جلبک  کیتوسروس و ناپلیوس آرتمیا)، ترکیب غذای زنده با غذای مصنوعی  و طیف کامل غذای مصنوعی طی مراحل لاروی مورد استفاده قرار گرفت. منظور از غذای مصنوعی، غذای دست ساز در این پروژه و مقایسه آن با غذای وارداتی است که در تیمارهای مختلف مورد توجه قرار گرفتند. نتایج حاصله نشان داد که میانگین افزایش وزن و درصد بازماندگی در زمان تغذیه توام از وضعیت مطلوبتری نسبت به گروه های دیگر تیماری برخوردار بودند و تغذیه از غذای مصنوعی، دست ساز یا وارداتی در کل دوره پرورش، موجب تلفات شدید لاروها گردید. همچنین مشخص شد که در صورت تامین غذای زنده در مرحله زوآ، امکان جایگزینی ۱۰۰ درصد غذای مصنوعی آزمایشی در مرحله مایسیس تا پست لارو در مورد این میگو وجود ندارد بطوریکه در این  تیمارها در شاخص های رشد تنزل معنی دار نسبت به سایر تیمارها مشاهده گردید(P<۰/۰۵). در مجموع می توان اظهار داشت که جایگزینی بخشی از غذای زنده با غذای مصنوعی طی مراحل لاروی بدون تاثیر منفی بر شاخص های رشد و بازماندگی امکان پذیر است و همچنین غذای مصنوعی دست ساز نسبت به غذای مصنوعی وارداتی از عملکرد مطلوبی برخوردار بوده و می توان از آن به جای غذای مصنوعی وارداتی بصورت توام با غذاهای زنده، برای تغذیه مراحل لاروی میگو استفاده نمود.