بررسی فلور قارچی میگوی ببری سبز پرورشی (penaeus semisulcatus) استان بوشهر

قارچها دسته ای از عوامل بیماریزا بوده که دارای پراکندگی وسیعی می باشند و می توان گفت مکانی پیدا نمی شود که در آنجا اسپورهای قارچی یافت نگردد. قارچ ها به عنوان یکی از عوامل مهم بیماریزا در میگو مطرح می باشند و بیماریهایی مانند بیماری آبشش سیاه (Black Gill) در میگوهای جوان و بالغ و مایکوز لاروی ایجاد می نمایند. در این مطالعه ۵۷۸ عدد میگوی ببری سبز پرورشی (Penaeus semisulcatus) استان بوشهر (سایت حله) مورد بررسی قرار گرفت. مجموعا ۷۱۹ مورد کلنی قارچی از سطح خارجی، آبشش، همولنف، هپاتوپانکراس و آب استخرهای پرورش میگو جداسازی و شناسایی شد. از این تعداد ۵۲۶ کلنی کپکی (۱۵/۷۳ درصد)، ۱۷۹ کلنی مخمری (۸۹/۲۴ درصد)، ۱۲ مورد میسیلیوم استریل (۱.۶۶ درصد) و ۲ مورد کلنی ناشناخته (۲۷/۰ درصد) شناسایی شد. از بین قارچهای جدا شده گونه های آسپرژیلوس (۴۵/۹در صد)، گونه های فوزاریوم (۷۸/۷ درصد)، گونه های کلادوسپوریوم (۳۵/۶در صد)، آسپرژیلوس نایجر (۱۱/۶درصد)، رودوترولا روبرا (۹۸/۵ درصد)، آسپرژیلوس فلاووس (۹۸/۵ درصد) گونه های پنیسیلیوم (۸۴/۵ درصد)، آلتر ناریا آلترناتا (۲۸/۵ درصد)، کاندیدا آلبیکنس (۲۸/۵ درصد) و سایر گونه های کاندیدا (۱۴/۵ درصد) به ترتیب بیشترین فراوانی را داشتند و ۶۰/۳۷ درصد سایر گونه های قارچی بودند. هیچ کدام از کلادوسپوریم های جدا شده توانای هیدرولیز ژلاتین ۱۲ درصد را نداشته، لذا بیماریزا نبودند. از بین آسپرژیلوسهای جدا شده ۲ مورد (۶۵/۴ درصد) توانایی تولید آفلاتوکسین را دارا بودند