پایداری محلات در مقایسه شاخصهایپایداری اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی(مقایسه موردی: محلات درب شازده و سعدی، شهر شیراز)

امروزه پارادایم پایداری به طور گسترده ای به منظور پدید آوردن دنیایی که در آن انسان ها بتوانند با عدالت و به گونه ای شایسته در کنار یکدیگر زندگی کنند، مطرح شده است. برنامه ریزی شهری» محله-مبنا« به دنبال کیفیت زندگی ساکنان محله برای زندگی ( سرزندگی) است. می توان گفت، سخن گفتن از پایداری۵ محله سخن گفتن از ارتقاء و احیاءکیفیت۵ زندگی ساکنان آن است و لاجرم به کلیه ابعادپایداری اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی یک سیستم محله ای مرتبط می باشد. پایداری محله های شهری زمانی محقق می شود که اجزاء این محله ها متناسب با یکدیگر و در پاسخ به نیازهای ساکنین بوده و به رابطه منطقی و مطلوب انسان و محیط بیانجامد. هدف این مقاله، مقایسه میزان پایداری محله تاریخی۵ درب شازده و محله حاشیه نشین سعدی در شهر شیراز، در جهت ارائه راهکارها برای ارتقای شاخص های پایداری این محلات است. در این راستا شاخص های پایداری موثر بر پایداری در این دو محله بررسی شده، و میزان اثرگذاری آنها مورد پژوهش قرار گرفته است. محله پایدار و سرزنده، سکونتگاهی متوازن است که یک فضای زیستی سالم و سرزنده، دلپذیر و توام با آسایش برای ساکنان خود فراهم کند و تا حد امکان نیازهای زیستی و اجتماعی و اقتصادی ساکنین را بر آورده نماید، آنچنان که در نتیجه این توازن، ساکنان به ادامه سکونت در آن تمایل و در صورت ترک آن خاطره و تعلق داشته باشند. نتایج تحقیق حاکی از آن است که در محله درب شازده شاخص های اجتماعی و اقتصادی، به شاخص های پایداری نزدیکتر است و می بایست در جهت ارتقای پایداری زیست محیطی راهکارهایی ارائه نمود. در محله سعدی شاخص زیست محیطی بیشتر بوده و شاخص های اجتماعی و اقتصادی در مرتبه بسیار پایینی قرار دارند که می بایست در جهت ارتقای آنها راهکارهایی را ارائه داد.