اثربخشی آموزش درمان مبتنی بر مثبت اندیشی برتنظیم شناختی هیجانات و افکارارجاعی در دانشجویان

هدف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش درمان مبتنی بر مثبت اندیشی بر تنظیم شناختی هیجانات و افکارارجاعی تکرارشونده در دانشجویان دانشگاه آزاد واحداصفهان بود. روش: این پژوهش به روش نیمه آزمایشی با طرحپیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه آزمایش و کنترل انجام شد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل دانشجویان کارشناسیو کارشناس ارشد دانشگاه اصفهان بود. روش نمونه گیری در پژوهش حاضر به صورت نمونه گیری در دسترس که ۳۰ دانشجوبه عنوان گروه آزمایش و ۳۰ دانشجو به عنوان گروه کنترل انتخاب و گروه آزمایش در معرض آموزش مهارت های مثبت اندیشیقرار گرفت. ابزارهای مورد استفاده پژوهش حاضر پرسشنامه تفکر ارجاعی اهرینگ و همکاران (۲۰۱۰) و پرسشنامه تنظیمشناختی هیجان گارنفسکی و همکاران (۲۰۰۱) بود. هر یک از گروه ها دو بار مورد اندازه گیری قرار گرفتند. اندازه گیری اولبا اجرای یک پیش آزمون و اندازه گیری دوم با اجرای یک پس آزمون انجام گرفت. گروه آزمایش در معرض متغیر مستقل(آموزش مهارتهای مثبت اندیشی) طی ۱۰ جلسه ۱ ساعته قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده هابا استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس برای تاثیر آموزشدرمان مبتنی بر مثبت اندیشی بر تنظیم شناختی هیجانات و افکار منفی تکرار شونده در دانشجویان در گروه ها در مرحلهپس آزمون و پس از کنترل اثر پیش آزمون نشان داد که تفاوت دو گروه در پس آزمون معنادار است. نتیجه گیری: نتایجپژوهش حاضر نشان داد که تاثیر آموزش مهارتهای مثبت اندیشی بر تنظیم شناختی هیجانات و افکارارجاعی در دانشجویانموثر است.