شناسایی و ارزیابی مولفه های کیفیت محیط مسکونی با رویکرد به رضایت بهره بردار از محصول نهایی (نمونه موردی مجتمع مسکونی APS، شیراز)

در ایران با رشد فزاینده جمعیت و شهر نشینی و بازسازی های پس از جنگ هشت ساله ساخت و ساز و انبوه سازی به صنعتی مهم تبدیل و توجهات سرمایه گذاران به این حوزه جلب شد. با تبدیل شدن مسکن به یک کالای سرمایه ای نقش کارفرمایان تا اندازه ای پر رنگ شد که منجر به حذف یکی از اصلی ترین مولفه های طراحی یعنی بهره بردار شد. با حذف بهره بردار در حوزه طراحی و مشارکت از توجه به نیازهای او در زمینه های مختلف و تاکید بر ابعاد انسانی و روانی چشم پوشی شد. این مقاله درصدد آن است که مولفه های کیفیت محیطی مجتمع های مسکونی را از نگاه بهره بردار بر مبنای رضایتمندی از محیط مصنوع و محصول نهایی شناسایی و دسته بندی کند تا مبنایی برای ارزیابی و طراحی کاربری های مسکونی بر پایه رضایت بهره بردار از محصول نهایی باشد. بدین منظور ۲۰ مولفه بر اساس ادبیات موضوع استخراج و از طریق پرسشنامه ارزیابی شد. سپس ارتباط شاخص های کیفیت محیطی با رضایتمندی از محیط مسکونی سنجیده و هر کدام از این شاخص ها با توجه به نظریات ساکنین امتیازبندی شده و نقش آن مشخص شد، که منتج به مدلی تجربی برای سنجش عوامل موثر در رضایتمندی از کیفیت محیط مجتمع های مسکونی شد. مولفه ها در ۶ عامل موثر دسته بندی و از طریق رگرسیون خطی چند گانه وزن دهی و معادله رگرسیون آن نوشته شد. طراحی معماری، تاسیسات، امکانات و خدمات، دسترسی و محیط زیست به ترتیب از عوامل موثر در ارتقاء رضایتمندی از محیط مسکونی مجتمع های مسکونی شناخته شدند.