برون شد فیثاغوری از یگانه انگاری مطلق پارمنیدس؛ یک تبیین ممکن

برون شد فیثاغوری از یگانه انگاری مطلق پارمنیدسی به یک جریان تاثیر و تاثر میان دو نماینده ی برجسته و تاثیرگذار تفکر پیش سقراطی اشاره دارد. اگر تبیین موجودات به عنوان کثرات را یکی از اهداف فکری مستتر در اندیشه ی پیش سقراطیان بدانیم، نه تنها چنین تبیینی در اندیشه ی پارمنیدس نخواهیم یافت، بلکه بنابر «بنیانی» که پارمنیدس به وضع و بسط آن می پردازد، هر تبیین کثرات ناممکن می گردد. بنابر شواهد تاریخی، حداقل بخشی از اندیشه ها در جریان فکری فیثاغوریان را می توان واکنشی به رویکرد پارمنیدس به مسئله ی تبیین کثرات تلقی کرد. به این ترتیب، فیثاغوریان را می توانیم نخستین نقادان اندیشه ی پارمنیدسی تلقی کنیم که ایشان نیز، با وضع و توسعه ی «بنیانی» خاص، می کوشند پاسخی مناسب به دشواری های مطرح شده از سوی پارمنیدس برای تبیین کثرات فراهم کنند. پژوهش پیش رو می کوشد، با ارائه ی تبیینی از این دو «بنیان» پارمنیدسی و فیثاغوری، به روشن سازی دقیق تر نسبت میان این دو اندیشه بپردازد.