«بود و هست و خواهد بود»

«بود و هست و خواهد بود» در اوستا تعبیری است مکرر که محققان سابقه قدیم­تر آن را در دیگر زبان­های هندی­واروپایی نیز نشان داده­اند. در نوشته­های پهلوی این عبارت گاهی وصف خداست. در نوشته­های مانوی نیز چنین تعبیری نظایری دارد. این نوشته جست­وجویی مختصر در سابقه این تعابیر زردشتی و مانوی است.