نمادپردازی و تصویرسازی با واژه کودک در ادبیات کلاسیک
محل انتشار: پژوهشنامه نقد ادبی و بلاغت، دوره: 4، شماره: 1
سال انتشار: 1394
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 130
فایل این مقاله در 19 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JLCR-4-1_008
تاریخ نمایه سازی: 1 آذر 1400
چکیده مقاله:
شاعران در آثار تعلیمی و عرفانی، برای بیان آموزههای مورد نظر خود، از صور هنری گوناگونی مانند تمثیل و نماد استفاده میکنند. هدف از نگارش این مقاله نیز بررسی تصاویر هنری و بهویژه نمادهای ساخته شده با کودک و دوران کودکی در این آثار است. در اشعار عرفانی و تعلیمی، نه تنها اندیشههایی درباره چگونگی تربیت کودکان وجود دارد، بلکه هر یک از مراحلی که کودک پشت سر می گذارد تا به بزرگسالی میرسد، دستمایه ساختن تصاویر گوناگون قرار گرفته است. کودک و دوران کودکی نمادی از افراد نادان و ناتوان، سالکان مبتدی، انسانهای دنیامدار، ظاهر بین، گرفتار هوا و هوس و مقلد است. در برخی مواقع به کودک و دوران کودکی، بهخصوص زمانی که رمز سالکان و عارفان قرار میگیرد، نگاه مثبتی دیده میشود؛ اما در بیشتر مواقع نگرش به آنها منفی است و صفتهایی همچون نادان، ناقص، غافل، ترسو، گرفتار ظواهر و هوا و هوس و انجامدهنده کار بیهوده به آنها نسبت داده میشود.شعر،
نویسندگان
ابراهیم ظاهری عبدوند
دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهرکرد
جمال الدین مرتضوی
استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهرکرد
اسماعیل صادقی
استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهرکرد