اثرات دگزامتازون بر روند ترمیم به دنبال قطع عصب سیاتیک و پیوند داربست سلول زدایی شده در مدل حیوانی موش صحرایی

مقدمه: دستگاه اعصاب محیطی از قابلیت ترمیم ذاتی برخوردار است، در جراحت های شدیدی که منجر به تخریب بخشی از عصب می­ شوند ترمیم خود به خود انجام نگرفته و نیاز به مداخله پزشکی است. در این راستا دگزامتازون یکی از دارو­های مفید می ­باشد که در کلینیک برای بازیابی عصبی به دنبال آسیب­ های نخاعی تجویز می ­شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات داروی دگزامتازون بر بهبود عملکرد حرکتی و تغییرات بافتی به دنبال قطع عصب سیاتیک و ترمیم با پیوند داربست ­های سلول­ زدایی شده در موش صحرایی می ­باشد. مواد و روش ­ها: پنجاه موش نر نژاد ویستار به طور تصادفی به پنج گروه تقسیم شدند. گروه کنترل منفی(قطع عصب)، گروه شم(انجام عمل جراحی بدون قطع عصب همراه با دریافت حلال دارو)، گروه تجربی ۱ (قطع عصب و پیوند داربست با تجویز دارو، دوز ۱ میلی­ گرم/کیلوگرم)، گروه تجربی ۲ (قطع عصب و پیوند داربست با تجویز دارو، دوز ۲ میلی­ گرم/کیلوگرم) گروه تجربی ۳ قطع عصب و پیوند داربست همراه با دریافت حلال دارو، سپس عصب سیاتیک پای چپ به فاصله یک سانتی متر قطع و یک قطعه داربست جایگزین گردید. بررسی ­های رفتاری، الکتروفیزیولوژیکی و بافتی، در طول دوره­ آزمایش مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ­های پژوهش: نتایج نشان داد که در گروه­ های تیمار شده با دگزامتازون در مقایسه با گروه کنترل سرعت روند ترمیم و بهبود عملکرد حرکتی به طور معنا­داری افزایش یافت(P<۰.۰۵). آنالیز داده­ های توده عضلانی گاستروکنمیوس در گروه ­های تیمار شده با دگزامتازون در مقایسه با گروه کنترل منفی نشان دهنده کاهش آتروفی عضلانی بود. هم چنین در گروه­ های تیمار شده تعداد فیبرهای عصبی، قطر آکسون­ ها و ضخامت غلاف میلین به طور معنا­داری بیشتر بود(P<۰.۰۵). بحث و نتیجه گیری: یافته ­های حاصل نشان داد که تجویز دگزامتازون به دنبال قطع عصب سیاتیک و پیوند داربست سلول­ زدایی شده سبب افزایش میزان بهبود عملکرد حرکتی در مدل جانوری موش صحرایی شد.