سن، جنسیت و عوامل روانشناختی همراه با اقدام به خودکشی بین جمعیت ۲۰ تا ۷۰ ساله شهر تهران در سال ۱۳۹۲

مقدمه: بررسی اقدام به خودکشی و عوامل آن پیامدهای بالینی ارزشمندی در حوزه های پیشگیری و مداخله در بحران دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش پیش بین سن، جنسیت و عوامل روانشناختی همراه با اقدام به خودکشی در جمعیت عمومی بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی مقطعی، ۱۵۴ نفر شامل ۴۳ فرد اقدام کننده به خودکشی با مسمویت دارویی از میان افراد مراجعه کننده به دو مرکز مسمومین بیمارستان های آموزشی درمانی تهران و ۱۱۱ فرد بدون سابقه اقدام به خودکشی به شیوه نمونه گیری در دسترس از میان کارمندان این بیمارستان ها انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه پنج عاملی شخصیتی نئو، چک لیست نشانه های روانی، پرسشنامه سبک دفاعی، مقیاس افکار خودکشی بک، مقیاس ناامیدی بک و پرسشنامه جمعیت شناختی جمع آوری و با آزمون T و رگرسیون لوجستیک با استفاده از PASW تحلیل گردید. یافته های پژوهش: افکار خودکشی (۰۳۳/۱۸- ۶۱۶/۱:CI%؛ ۷۱۴/۸ OR=)، پرخاشگری (۱۱۵/۱۶- ۸۲۹/۱:CI%؛ ۰۰۶/۵ OR=)، روانپریشی (۵۵۱/۷- ۰۰۸/۰:CI%؛ ۰۳۵/۲ OR=)، روان رنجورخویی (۴۱۷/۹- ۷۰۴/۱:CI%؛ ۹۹۱/۴ OR=)، برون گرایی (۹۶۵/۸- ۰۱۴/۱:CI%؛ ۸۱۸/۲ OR=)، سبک دفاعی روان آزرده (۹۴۶/۸- ۳۹۹/۱:CI%؛ ۶۱۵/۳ OR=)، سبک دفاعی رشدنایافته (۴۶۶/۷- ۰۰۸/۱:CI%؛ ۲۱۵/۲ OR=)، و ناامیدی (۰۵۸/۲۱- ۸۳۴/۱:CI%؛ ۹۲۲/۸ OR=) به طور معناداری اقدام کنندگان به خودکشی را از افراد بدون سابقه اقدام به خودکشی تفکیک کردند (۰۰۱/۰P<). بحث و نتیجه گیری: در این مدل، عوامل روانشناختی خطرساز نسبت شانس اقدام به خودکشی را افزایش می دهد. این یافته دارای پیامد کاربردی در طراحی مداخلات پیشگیرانه و برنامه های مداخله در بحران در زمینه رفتارهای خود آسیب رسان است.