مقایسه دو روش میزوپروستول خوراکی و اکسی توسین وریدی بر موفقیت القاء زایمان در پارگی پیش از موعد پرده های جنینی

مقدمه: پارگی پیش از موعد پرده های جنین (PROM ) در ۱۰- ۸ درصد حاملگی های ترم رخ می دهد و با طولانی شدن فاصله بین پارگی پرده های جنین و شروع دردهای زایمانی، خطر عفونتهای مادری و نوزادی افزایش می یابد. هدف از این مطالعه مقایسه دو روش میزوپروستول خوراکی و اکسی توسین برای القای زایمان در زنان با PROM و نمره بیشاپ نامناسب است. مواد و روش ها: ۲۴۰ زن حامله نخست زا با سن حاملگی بالای ۳۶ هفته با پارگی پیش از موعد پرده های جنینی و نمره پیشاب نامناسب برای ورود به این مطالعه انتخاب شدند و به طور تصادفی به ۲ گروه (گروه یک: ۷۵ میکروگرم میزوپروستول هر ۴ ساعت تا حداکثر ۲ دوز و یک سرم رینگر و گروه دوم: mlu/min ۲ اکسی توسین وریدی و افزایش mlu/min ۲ در هر ۱۰ دقیقه همراه با قرص پلاسبوی خوراکی) تقسیم شدند. یافته های پژوهش: فاصله القا تا زایمان واژینال در گروه میزوپروستول خوراکی بطور معنی داری کوتاه تر از گروه اکسی توسین وریدی بود (۰۲/۱۱ ساعت در برابر ۲۵/۱۲ ساعت) (P= ۰.۰۰۳). همچنین میزان سزارین در گروه میزوپروستول خوراکی کمتر بود و عوارضی مانند تاکی سیستول و هیپراستیمولیشن در دو گروه مشابه بودند. بحث و نتیجه گیری : میزوپروستول خوراکی به عنوان روشی موثر، ایمن و اقتصادی برای القاء زایمان در زنان با حاملگی ترم و پارگی زودرس پرده های جنینی مناسب تر از اکسی توسین وریدی باشد.