شیوع فلوئوروزیس دندانی در جمعیت ۲۷-۸ سال شهر دهلران و بخش های موسیان و دشت عباس ( استان ایلام) در سال ۱۳۸۵

مقدمه: فلوئوروزیس دندانی نوعی هیپوپلازی یا هیپومینرالیزاسیون و نارسائی مینا یا عاج دندان هنگام تشکیل آن است که به دلیل استفاده مزمن و بیش از حد مجاز فلوئوراید حاصل می شود. با توجه به اهمیت مطالعات اپیدمیولوژیکی در بررسی وضعیت بیماری ها و برنامه ریزی در جهت جلوگیری از آن ها، این تحقیق با هدف تعیین میزان شیوع فلوئوروزیس دندانی در جمعیت ۲۷-۸ سال شهر دهلران و بخش موسیان و دشت عباس(ایلام) در سال ۱۳۸۵ انجام گرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی، ۵۷۳ نفر از جمعیت ۲۷-۸ ساله شهر دهلران و بخش های موسیان و دشت عباس به صورت تصادفی خوشه ای انتخاب و با استفاده از روش مشاهده، مصاحبه و پر کردن پرسش نامه از لحاظ درجات مختلف فلوئوروزیس(شاخص Dean): طبیعی، مشکوک، بسیار خفیف، خفیف، متوسط و شدید و میزان DMFT( شاخص WHO) مورد معاینه قرار گرفتند. نتایج به دست آمده از طریق آزمون های آماری Chi-square و t-student و همچنین شاخص های آمار توصیفی بر حسب مورد، تجزیه و تحلیل شدند. یافته های پژوهش: در مجموع ۶/۸۶ درصد از نمونه ها به نوعی دچار فلوئوروزیس و ۴/۱۳ درصد از آنان وضعیت طبیعی داشتند. بیشترین شیوع فلوروزیسدر بخش دشت عباس مشاهده گردید. حداکثر میزان فلوئوراید در شبکه آب دهلران۶۷/۰، در دشت عباس ۷۸/۰ و در موسیان ۳۷/۰ بود. ۹/۸۲ درصد از افراد با سابقه اقامت ۱۲ سال و کمتر و ۶/۹۱ درصد از افراد با سابقه اقامت بیش از ۱۲ سال فلوئوروزیس دندانی داشتند. نمونه های سالم دارای میانگین DMFT برابر ۸۴/۲ و نمونه های دارای فلوئوروزیس میانگین DMFT برابر ۳۸/۳ را بدون تفاوت معنی دار نشان دادند. بحث و نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد در مجموع ۶/۸۶ درصد از جمعیت ۲۷-۸ سال شهر دهلران و بخش های موسیان و دشت عباس در سال ۱۳۸۵ دچار درجات مختلفی از فلوئوروزیس بوده که میزان بالایی به شمار می رود.