خودبیمارانگاری و عوامل وابسته به آن در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی مشهد

مقدمه: خود بیمار انگاری نوعی اختلال روانی است که با اعتقاد فرد به وجود یک بیماری جدی در خود و نگرانی نسبت به آن شناخته می شود. با توجه به محدودیت قابل توجه پژوهش بر روی آن در ایران، مطالعه ی حاضر به بررسی شیوع علایم اختلال مذکور در دانشجویان رشته های مرتبط با پزشکی و ارتباط این علایم با سن، جنس، رشته ی تحصیلی و مقطع تحصیلی آنان پرداخته است. مواد و روش ها: مطالعه ی حاضر بر روی ۵۰۰ دانشجوی ساکن خوابگاه در دانشگاه علوم پزشکی مشهد که با روش نمونه برداری تصادفی ساده انتخاب شدند و بیماری شناخته شده ی روانی و یا مشکلات طبی و فیزیکی بارز و معلولیت نداشتند انجام شد. دانشجویان علاوه بر سئوالات دموگرافیک به پرسش نامه ی خودبیمارانگاری ۳۶ سئوالی ایوانز پاسخ دادند و داده ها با استفاده از آزمون های آماری توصیفی و استنباطی از جمله درصد فراوانی، تی مستقل و تحلیل واریانس یک طرفه تحلیل گردیدند. یافته های پژوهش: در این پژوهش شیوع علائم خودبیمارانگاری در حد مرزی ۸/۳۶ درصد و شیوع اختلال آن در دانشجویان مورد مطالعه ۱۶درصد بود. از بین۷۰ دانشجوی مبتلا به اختلال خودبیمارانگاری ۵۷ مورد شدت کم و ۱۳ مورد شدت متوسط داشتند. اختلال به صورت معنی داری در دختران شایع تر بود(۰۰۰/۰=P)، وضعیت تاهل رابطه ی معنی داری با آن نداشت(۳۱۸/۰=P)، اگرچه تمام دانشجویان مبتلا با شدت متوسط، مجرد بودند. هم چنین نتایج تحلیل واریانس بیانگر تفاوت رشته ها و مقاطع تحصیلی مختلف در متغیر خودبیمارانگاری بود. بحث و نتیجه گیری: شیوع نسبتا بالای اختلال خودبیمارانگاری در دانشجویان ایرانی نسبت به مطالعات جهانی مشاهده شد. برخلاف اطلاعات موجود، خودبیمارانگاری در این مطالعه در زنان شایع تر بود. فراوانی تمایلات خودبیمارانگارانه در مقطع کاردانی به طور مشخص بیشتر از سایر مقاطع بود که می تواند به آشنایی ناکامل با دانش پزشکی مربوط باشد. با وجود شیوع بالای علائم خودبیمارانگاری در دانشجویان رشته های پزشکی نگرانی از ابتلا به اختلال خودبیمارانگاری در آن ها محدود می باشد.