بررسی نتایج استفاده از تکنیک پلاک گذاری با حداقل دستکاری در شکستگی های چند قطعه ای استخوان تی بیا

مقدمه: با توجه به شیوع روز افزون تصادفات ،شکستگی چند قطعه ای استخوان تی بیا، خصوصا در جوانان بسیار شایع می باشد، امری که به از کار افتادگی طولانی مدت بیمار و در مواردی نقص عضو منجر می شود. از طرفی، به دلیل عوارض فراوان ناشی از این نوع شکستگی ها، درمان هر چه بهتر و سریعتر بیماران از اهمیت خاصی برخوردار می گردد. هدف از این بررسی، تحلیل نتایج روش پلاک گذاری با حداقل دستکاری است که از آن به عنوان روشی جدید نام برده می شود. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی تحلیلی و آینده نگر است که روی ۴۰ بیمار با شکستگی بسته چند قطعه ای در استخوان تی بیا صورت گرفت. در خلال هفت ماه، بیماران تحت عمل جراحی گذاشتن پلاک با حداقل دستکاری قرار گرفتند و وضعیت آنها به طور متوسط ۵/۸ ماه پیگیری شد. در این پیگیری، زمان جوش خوردن و وضعیت اندام از نظر اختلال چرخشی و نیز کوتاهی یا بلندی مورد بررسی قرار گرفت. سپس، داده ها با استفاده از روش آماری توصیفی و آزمون مستقلt تجزیه و تحلیل شد. یافته های پژوهش: میزان جوش خوردگی کامل در ظرف شش ماه ۵/۷۷ درصد و در ظرف نه ماه ۱۰۰ درصد بود. در خلال پی گیری، هیچ مورد عارضه جدی به جز چند مورد عفونت سطحی مشاهده نشد. بین زمان جوش خوردگی و سن بیماران ارتباط آماری معنی داری وجود داشت(P<۰.۰۰۵). در ۱۰ بیمار(۲۵ درصد) افزایش طول اندام به میزان کمتر از ۵/۱-۱ سانتی متر و در ۴ بیمار(۱۰درصد) کوتاهی کمتر از ۱ سانتی متر مشاهده شد. اختلال چرخش در ۸ بیمار(۲۰درصد) به صورت چرخش خارجی و در ۲ بیمار(۵ درصد) به صورت چرخش داخلی وجود داشت. بحث و نتیجه گیری: روش پلاک گذاری با حداقل دستکاری باعث افزایش احتمال جوش خوردن و کوتاه نمودن دوره درمان می شود، امری که ناشی از عدم آسیب به بافت نرم در محل شکستگی و ترمیم سریع استخوان می باشد. رعایت نکات تکنیکی برای پیشگیری از اختلال چرخش و اختلاف طول اندام ضروری است