بررسی تحلیلی ارتباط جمعیت و توسعه اجتماعی در ایران

بدون شک توسعه اجتماعی مستلزم جمعیتی پویا و فعال است و در واقع بدون حضور مردمی از جمعیت سالم نمی توان به توسعه اجتماعی فراگیر و پایدار دست یافت. در فرآیند توسعه اجتماعی وجود جمعیتی فعال مباحث سیاست های جمعیت در جهت کاهش و افزایش باروری موضوعی است که پس از انقلاب اسلامی هر چند سال در جمهوری اسلامی ایران مطرح می شود. در شرایط کنونی کشور دچار نوعی عدم تعادل شده است از یک سو با مشکلات و اسیب های جمعیت بالای دهه ی شصت و از سوی دیگر، مساله شیب پایین باروری و مواجه با جمعیت سالخورده است که این امر نگرانی های مضاعفی را در جامعه ایجاد کرده است. مقاله حاضر به دنبال بررسی ارتباط جمعیت و توسعه اجتماعی که مترصد اهداف انسان گرایانه ای مانند آزادی، برابری، صمیمیت، عدالت، توزیع عادلانه درآمد است، می باشد. برای بررسی این موضوع از روش توصیفی – تحلیلی و از داده های دست دوم مرکز امار ایران استفاده شده است. یافته های تحقیق حاکی از این امر است که افزایش جمعیت الزاما توسعه اجتماعی با ابعاد انسجام، عدالت و رفاه را ایجاد نمی کند بلکه جامعه با فراهم کردن ابعاد توسعه اجتماعی و امید به زندگی می تواند بستر افزایش جمیت را فراهم کند.