پیش بینی تمایل به ازدواج بر اساس حمایت اجتماعی ادراک شده، خودکارآمدی جسمانی و امید به زندگی در معلولین جسمی حرکتی

پژوهش با هدف پیشبینی تمایل به ازدواج در معلولین جسمی حرکتی بر اساس حمایت اجتماعی ادراک شده، خودکارآمدی جسمانی و امید به زندگی انجام شد. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود و جامعه آماری آن کلیه ۱۷۰۰ نفر معلول جسمی حرکتی شهرستان نهاوند بود. نمونه آماری بر اساس فرمول فیدل و تاپاچینگ ۲۰۰۷ به تعداد ۱۰۷ نفر برآورد شد که به لحاظ احتیاط به ۱۱۰ نفر افزایش یافت و با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. داده های مورد نیاز با استفاده از پرسشنامه های تمایل به ازدواج حیدری و همکاران ۱۳۸۳ ، حمایت اجتماعی ادراکشده زیمت و همکاران ۱۹۸۸ ، خودکارآمدی جسمانی رایکمن و همکاران ۱۹۸۲ و امید به زندگی اسنایدر ۱۹۹۱ گردآوری و با آزمون رگرسیون خطی همزمان و توسط SPSS ۲۳ تحلیل شد. نتایج نشان داد که ۲۲ درصد از تغییرات تمایل به ازدواج، توسط متغیرهای پیشبین تبیین می شودP<۰/۰۱ و به ترتیب حمایت اجتماعی ادراک شده و امید به زندگی در تبیین واریانس تمایل به ازدواج تاثیر مثبت دارند. همچنین ۱۹ درصد از تغییرات تمایل به ازدواج، توسط ابعاد حمایت اجتماعی ادراکشده تبیین می شود P<۰/۰۱ و حمایت اجتماعی خانواده با ضریب ۳۸۷ / ۰ در تبیین واریانس تمایل به ازدواج تاثیر مثبت دارد P<۰/۰۱ درصد از تغییرات تمایل به ازدواج، توسط مولفه های امید به زندگی تبیین می شود P<۰/۰۱ ( و امید عاملی در تبیین واریانس تمایل به ازدواج با ضریب ۲۲۰ / ۰ تاثیر مثبت دارد P<۰/۰۱ و نهایتا ۶ درصد از تغییرات تمایل به ازدواج، توسط خودکارآمدی جسمانی تبیین می شودP<۰/۰۱ و توانایی جسمانی با ضریب ۲۲۸ / ۰ در تبیین واریانس تمایل به ازدواج تاثیر مثبت دارد P<۰/۰۱