اثر محلول پاشی پوتریسین، اسپرمیدین و بنزیل آدنین بر میوه نشینی و عملکرد خرمای کشت بافتی رقم برحی

یکی از علل میوه نشینی نامطلوب در برخی درختان خرمای حاصل از کشت بافت، تغییر در پروفایل هورمونهای درونی گلها و میوه های این درختان در مقایسه با درختان حاصل از پاجوش است . لذا به منظور بررسی اثرات برخی تنظیم کننده های رشد بر میوه نشینی نخلهای خرمای کشت بافتی رقم برحی، این تحقیق روی درختان خرمای جوان حاصل از کشت بافت رقم برحی در نخلستان ستاد پژوهشکده خرما و میوه های گرمسیری در شهرستان اهواز انجام شد. آزمایش در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با ۷ تیمار محلول پاشی با تنظیم کننده های رشد شامل بنزیل آدنین ۵۰)و ۲۰۰ میلی گرم در لیتر)، پوترسین ۰/۱) و ۱ میلی مولار)، اسپرمیدین ۰/۱) و ۱ میلی مولار) و آب مقطر (شاهد) در ۴ تکرار برای مدت دو سال صورت گرفت و هر درخت به عنوان یک واحد آزمایشی بود. در اوایل فروردین ماه هر سال گرده افشانی به صورت دستی انجام شد و یک و دو هفته بعد از گرده افشانی خوشه های انتخاب شده بر روی هر درخت با یکی از تیمارها محلول پاشی شد. هفته های پنجم و پانزدهم پس از گرده افشانی، درصد میوه نشینی، درصد میوه های پارتنوکارپ و درصد ریزش گل و میوه ثبت گردید. در مرحله برداشت، عملکرد میوه اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که کاربرد پوتریسین، اسپرمیدین و بنزیل آدنین در بهبود میوه نشینی و کاهش ریزش میوه و افزایش عملکرد موثر بود. از بین تیمارهای مختلف، بنزیل آدنین۲۰۰ میلی گرم در لیتر در بهبود میوه نشینی بیشتر از سایر تیمارها نقش داشت.