تعیین مناطق مناسب تغذیه مصنوعی آب زیرزمینی دشت تسوج با استفاده از مدل های تصمیم گیری چند معیاره AHP و ANP

در چند دهه اخیر، با افزایش رشد جمعیت و به دنبال آن افزایش نیاز آبی کشور، تعادل منابع آبی در معرض تهدید قرار گرفته است. با توجه به این که اکثر نیازهای آبی در کشور ایران، از طریق آبخوان ها تامین می شود، لذا در این میان اطلاع از وضعیت آبخوان ها می تواند در مدیریت مناسب منابع آب منطقه کمک کند. سنجش از دور (RS) و سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) نقش بسیار مهمی در شناسایی آب های زیرزمینی که از مهم ترین منابع تامین آب در سراسر جهان است، دارد. در این پژوهش با استفاده از GIS و RS و مدل های تصمیم گیری چند معیاره، پهنه های مستعد پتانسیل آب های زیرزمینی محدوده دشت تسوج شناسایی شد. با توجه به نتایج به دست آمده پهنه های مستعد ذخیره سازی آب های زیرزمینی در چهار کلاس خوب، متوسط، ضعیف و خیلی ضعیف طبقه بندی شد که نتایج به دست آمده با تراکم چاه های بهره برداری مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که مدل ANP نسبت به مدل AHP از کارایی بهتری برخوردار بود. با توجه به نتایج دو مدل AHP و ANP مناطق مخروط افکنه با دارا بودن ضخامت آبرفت، قابلیت انتقال و هدایت هیدرولیکی بالا و عمق آب زیرزمینی متوسط، بهترین مناطق برای پتانسیل آب زیرزمینی هستند، به طوری که مناطق مناسب مستعد ذخیره سازی آب زیرزمینی (پتانسیل آب زیرزمینی) ۳۳/۰۷ درصد، مناطق متوسط ۲۹/۴۱، مناطق ضعیف ۲۵/۹۱ و مناطق خیلی ضعیف ۱۱/۵۸ درصد از مساحت دشت تسوج را به خود اختصاص داده اند. همچنین مقدار تراکم نیز در کلاس متوسط برای مدل AHP و ANP به ترتیب برابر ۰/۶۴۸ و ۰/۴۵۸ است که داده های میدانی و اطلاعات مربوط به چاه های پیزومتری و تراکم بالای چاه های بهره برداری نیز صحت خروجی این نتایج را تایید کرد.