بررسی جایگاه مشارکت شهروندان در مدیریت شهری ایران با تاکید بر نقش سازمان های مردم نهاد

حل مشکلات توسعه نیافتگی شهری در کشورهای در حال توسعه به تنهایی از عهده دولت ساخته نیست. ضرورت هایی مانند ناکارآمدی دستگاه های دولتی، کمبود منابع مالی و افزایش خواست مردم برای مشارکت در امور و فشار سازمان های بین المللی، سازمان های مردم نهاد(NGOs) را به عنوان یک راه حل مناسب مطرح ساخته است. اما فعالیت مطلوب این سازمان ها بستگی به وجود شرایط مناسبی در چهار عرصه دولت، شهرداری، سازمان های غیردولتی، و دولت محلی دارد. به لحاظ نظری دولتی که در ساختار و سیاست ها و برنامه ها ظرفیتی برای پذیرش مشارکت و همکاری بازیگرانی چون سازمان های غیردولتی ندارد، بدیهی است که عرصه چندانی برای فعالیت این سازمان ها فراهم نیست. همچنین در نظام کنونی اداره امور کشور که نهادهای محلی مانند شهرداری وابستگی شدید به دولت از نظر مسائل مالی و اداری دارند، عرصه چندانی برای آنها به جهت داشتن ابتکارات مدیریتی و ظرفیت سازی و ایجاد انعطاف سازمانی برای همکاری با سازمان های مردم نهاد در دسترس نیست. لذا مقاله حاضر با روش توصیفی- تحلیلی درصدد آن است که نقش و جایگاه سازمان های مردم نهاد را در مدیریت و توسعه شهری ایران با رویکرد حکمروایی شایسته مورد بررسی قرار دهد.