نقش رفع اشکالات لایحه «پلیس ویژه اطفال و نوجوانان» در تحکیم خانواده

تخصصی سازی رسته های کنشگران نظام عدالت جنایی، از جمله شاخص های ارتقاء بهرهوری منابع انسانی به شمار می رود و نیازمند روزآمدسازی قوانین انتظامی و قضایی است. ناپیروی رفتار تعداد پرشماری از پرسنل پلیس ایران با کودکان و نوجوانان از هنجارهای واکنش ارفاقی عدالت افتراقی کودکان و نوجوانان، جلوه ای از نا- دانشی بودن سیاست جنایی ایران است. تحولات تقنینی و پیشاتقنینی اخیر از جمله تصویب «قانون حمایت از اطفال و نوجوانان»، «لایحه صیانت، کرامت و تامین امنیت بانوان در برابر خشونت» و خصوصا «لایحه پلیس ویژه اطفال و نوجوانان» سه گام مهم و موثر در تحکیم خانواده است و البته ایرادهای وارد بر این سه، نقض غرض و موجب تضعیف امنیت حقوقی خانواده است. این مقاله، از نوع نظری و به روش کتابخانه ای، ایرادهایی را بر لایحه پلیس ویژه اطفال و نوجوانان، از منظر جرم شناسی حقوقی انتقادی طرح می کند؛ از جمله: پایین بودن حداقل تحصیلات لازم برای پرسنل پلیس ویژه، پیش بینی انجام وظایف عمومی برای پلیس ویژه، تضعیف جایگاه پرونده شخصیت اطفال و نوجوانان متهم، تداخل وظایف دادسرا و دادگاه اطفال با پلیس ویژه، و محروم کردن طفل از همراهی والدین وی حین مصاحبه و تحقیقات انتظامی در صورت متهم بودن والدین به هر اتهامی حتی اتهام نامرتبط با مصالح طفل. هدف از پیشنهاد عبارات جایگزین با عبارات کنونی لایحه در خاتمه مقاله، ظرفیت افزایی لایحه برای تحکیم خانواده های آسیب دیده یا در معرض آسیب از بزهکاری کودک/نوجوان است.