رابطه سازگاری پس از طلاق با سبک اسناد در بین زنان مطلقه شهر تهران

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه سازگاری پس از طلاق با سبک اسناد انجام شد. جامعه آماری این پژوهش شامل زنان مطلقه مراجعه کننده به مراکز مشاوره و کلینیک های روان شناختی تحت نظارت سازمان نظام روان شناسی شهر تهران در سه ماهه اول سال ۱۳۹۹-۱۳۹۸ است و روش انجام پژوهش، خوشه ای چند مرحله ای بود، بنابراین ابتدا مناطق تهران به پنج منطقه شمال، جنوب، شرق و غرب و مرکز تقسیم شد و از هر کدام از این مناطق یک مرکز مشاوره به تصادف انتخاب گردید. از بین ۵۳۲ نفر از مراجعه کنندگان به این مرکز با موضوع طلاق در این مدت زمانی و با مبنا قرار دادن جدول کرجسی و مورگان تعداد ۲۲۶ نفر جهت حجم نمونه کفایت می نمود که با در نظر گرفتن پراکندگی جمعیت شهر تهران تعداد ۴۰۰ نفر به عنوان نمونه به صورت تصادفی برگزیده شدند که به پرسش نامه های "سازگاری پس از طلاق" فیشر و "سبک های اسنادی" سلیگمن و همکاران پاسخ دادند که در نهایت تعداد ۳۱۸ پرسشنامه تکمیل و تحویل گردید. نتایج این پژوهش که با ایتفاده از نرم افزار SPSS انجام شده است نشان می دهد که سبک اسناد درونی با سازگاری پس از طلاق رابطه معنی دار و منفی دارد (P<۰.۰۱) و سبک اسناد درونی می تواند بیش از ۶۳ درصد از تغییرات سازگاری پس از طلاق را تبیین کند. سبک اسناد پایدار نیز با سازگاری پس از طلاق رابطه معنی دار و منفی دارد (P<۰.۰۱) و سبک اسناد پایدار می تواند بیش از ۴۸ درصد از تغییرات سازگاری پس از طلاق را تبیین کند. همچنین سبک اسناد کنترل ناپذیر با سازگاری پس از طلاق رابطه معنی دار و منفی دارد (P<۰.۰۱) و سبک اسناد کنترل ناپذیر می تواند بیش از ۷۹ درصد از تغییرات سازگاری پس از طلاق را تبیین کند. به عبارت دیگر هر قدر افراد طلاق گرفته در تبیین سبک اسناد به اسناد درونی به جای بیرونی، پایدار به جای ناپایدار و کنترل ناپذیر به جای کنترل پذیر اتکاء نمایند سازگاری پس از طلاق آن ها کم تر است.