الزام به انفاق؛ حکمی امضایی یا تاسیس

الزام به انفاق زوج به زوجه و فرزندان؛ ی حکم امضایی و بنابر اقتضائات عصر بعثت پیامبر اسلام (ص) بوده است و این حکم مبتنی بر نوع مناسبات اجتماعی و اقتصادی زنان در جامعه آن روز بوده است، در حال حاضر حقوق موضوعه ایران نیز از همین مبنا پیروی کرده است. اگرچه مقتضای طبع زنان گرایش به امور خانه داری و فرزندآوری و مردان نیز به فعالیت های خارج از منزل است، لکن این حکم برآمده از تعامل عقلاء در جامعه ایی عقلایی و براساس ارتکازات عقلی روز بوده است؛ به نظر می رسد با توجه به فرصت های برابر شغلی و ایفای وظایف مختلف در عرصه های سیاسی، اجتماعی و قضایی به وسیله زنان و عدم تکاپوی درآمدهای مرد برای تامنی حداقل معیشت مورد نیاز خانواده به ویژه در مورد ملائت زن و فقر مرد؛ باید حسب حکم عقل و متناسب با مناسبات کنونی، تامین هزینه های زندگی مشترک را از سیستم قانونی صرف و آمریت آن خارج و با رفع تکالیفی که عملا در طاقت زوج نیست، با الهام از لزوم معاشرت به نیکی، از اضمحلال نهاد خانواده به دلیل عدم معاونت زن و امساک وی، ممانعت نمود.