نقش تحمل پریشانی، عدم تحمل بلاتکلیفی و توانایی حل مسئله در اعتیاد به فضای مجازی در زوجین دوران قرنطینه

اعتیاد به فضای مجازی یک بحران در دوران کرونا است. هدف پژوهش تعیین نقش تحمل پریشانی، عدم تحمل بلاتکلیفی و توانایی حل مسئله در اعتیاد به فضای مجازی در زوجین دوران قرنطینه بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه پژوهش شامل کلیه زوجین ساکن در منطقه ۲ تهران بودند که تعداد ۲۵۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. داده های پژوهش به وسیله پرسش نامه اعتیاد به شبکه های اجتماعی مبتنی بر موبایل (خواجه احمدی و همکاران، ۱۳۹۵)، حل مسئله (هاپنر و پترسون، ۱۹۸۲)، عدم تحمل بلاتکلیفی (فریستون و همکاران، ۱۹۹۴) و مقیاس تحمل آشفتگی (سیمونز و گاهیر، ۲۰۰۵) جمع آوری شدند. داده ها به وسیله آزمون همبستگی پیروسن و رگرسیون چندگانه و با استفاده از نرم افزار SPSS-۲۰ تجزیه و تحلیل شدند. یافته های پژوهش نشان داد بین تحمل پریشانی و توانایی حل مسئله با اعتیاد به فضای مجازی رابطه منفی و معنادار و بین عدم تحمل بلاتکلیفی با اعتیاد به فضای مجازی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (P<۰/۰۱). همین طور ۲۹/۴ درصد از واریانس اعتیا به فضای مجازی توسط عدم تحمل بلاتکلیفی، تحمل پریشانی و توانایی حل مسئله پیش بینی شد (P<۰/۰۱). بدین ترتیب می توان نتیجه گرفت عدم تحمل بلاتکلیفی، تحمل پریشانی و توانایی حل مسئله در اعتیاد به فضای مجازی نقش دارد.