بررسی معرفت شناسی تکوینی: گرایشهای نو پیاژه ای

به عبارت دیگر در نظریه نوپیاژه نباید از تعامل میان ارگانیسم و واقعیت سخن گفت،زیرا اقتضای سازه گرایی رادیکال این است که "واقعیت " برای ارگانیسم،چیزی نباشد جز آنچه در سازه های او جلوه گر می شود. اما بیکهارد کوشش برای تبیین مساله تناظر را بی حاصل می داند و به همین دلیل با ساخت گرایی پیاژه،به این عنوان که پیش فرض آن قبول مساله تناظر است،مخالفت می کند و بر آن است که نقطه قوت معرفت شناسی پیاژه در سازه گرایی آن است. پیاژه با این بیان،نظر خویش را در مورد سازمان ادراکی(که کانت از آنها به عنوان صور پیشینی حس یعنی زمان و مکان سخن گفته است)ابراز می کند به این نحو که سازمان را بجای آنکه مربوط به خود ادراک بداند،آن را نیز ناشی از صورت های ذهنی می داند. هر چند پیاژه دو شرط مذکور را لازم و کافی نامیده،اما در جای دیگری،درست به سبب همین ویژگی اعتبار،ناگریز شده جنبه دیگری برای مسائل معرفت شناختی قائل شود که نمی توان آن را با دو شرط مذکور مطالعه کرد:"به علاوه،مساله اعتبار نیز مطرح است زیرا نو بودن یک ساخت،صرفا مساله ای مربوط به تحقیق تجربی نیست،بلکه همچنین و به همان میزان،در گروه دلیل و برهان نیز قرار دارد. اگر در دانش ما جایگاهی برای قضایای تحلیلی وجود داشته باشد،در این صورت،فلسفه نیز باید به منزله عضوی از مجموعه همکاری بین رشته ای و رسیدگی به مسائل معرفی بشر در نظر گرفته شود.