نقش سیستم گلوتاماترژیک آمیگدال مرکزی در اکتساب و بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین در موش بزرگ آزمایشگاهی

هدف: در این پژوهش اثرات تزریق دوطرفه آگونیست ها وآنتاگونیست های گیرنده های N- متیل– D – آسپارتات (NMDA) گلوتامات به ناحیه آمیگدال مرکزی بر اکتساب و بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین بررسی شد. روش: آزمایش ها روی موش بزرگ آزمایشگاهی نر نژاد ویستار با میانگین وزنی۲۸۰-۲۴۰ گرم انجام شد. کانول گذاری حیوان ها در ناحیه آمیگدال مرکزی دوطرفه و با استفاده از دستگاه استریوتاکس انجام گردید. کلیه حیوان های جراحی شده یک هفته دوره بهبود را قبل از القای شرطی سازی گذراندند. ترجیح مکان شرطی شده (CPP) به روش غیرطرفدار و به صورت یک برنامه پنج روزه در سه مرحله پیش شرطی سازی یا آشنایی، شرطی سازی و آزمون اجرا شد. یافته ها: حیوان هایی که طی یک برنامه شرطی سازی سه روزه، مقادیر مختلف سولفات مورفین دریافت کرده بودند، به شکل معنی داری نسبت به مکان دریافت مورفین، (CPP) وابسته به مقدار  نشان دادند. تزریق مقادیر مختلف NMDA)) به آمیگدال مرکزی همراه با یک دوز بی اثر مورفین اکتساب (CPP) را افزایش داد. تزریق (۸۰۱- MK(- (آنتاگونیست غیررقابتی گیرنده NMDA)) هم ترجیح مکان القاشده به وسیله دوز بالای مورفین و هم پاسخ تقویتی القاشده به وسیله (NMDA) را مهار کرد. تزریق NMDA)) قبل از آزمون به آمیگدال مرکزی، ترجیح مکان القایی مورفین ( mg/kg ۶) را به صورت معنی دار افزایش داد، درحالی که ۸۰۱ MK- چنین اثری نداشت. تزریق (NMDA) یا (۸۰۱ MK-) به آمیگدال مرکزی به تنهایی ترجیح یا تنفر مکانی معنی داری را القا نکرد. نتیجه گیری: سیستم گلوتاماترژیک ناحیه آمیگدال مرکزی از طریق گیرنده های (NMDA) در اکتساب و بیان ترجیح مکان شرطی شده مورفین نقش مهمی ایفا می کند.