بررسی باستان شناسی سفال های دوره اسلامی محوطه باستانی نچیر خانلق ری

محوطه باستانی نچیر خانلق، واقع در بخش فشافویه شهر ری، با عرصه دست کم ۱۱ هکتاری، یکی از محوطه های مهم دوره اسلامی است که تاکنون کمتر مورد توجه قرار گرفته است. متاسفانه بخش هایی از آن توسط ادوات کشاورزی تسطیح شده است. علاوه بر وسعت بسیار زیاد، پراکنش فراوان و گسترده آثار فرهنگی در سطح آن بویژه قطعات مختلف سفالینه-های بدون لعاب و لعاب دار بر اهمیت فرهنگی و تاریخی این محوطه، دلالت می نمایند. به همین علت در تابستان سال ۱۳۸۹، طی یک برنامه پژوهشی باستان شناختی، به مطالعه و بررسی سطحی این محوطه پرداخته شد. این بررسی ها ثابت نمود که محوطه مذکور در دوره های میانی و متاخر اسلامی دارای استقرار و رونق خوبی بوده است. این مقاله نتیجه مطالعه داده های سفالین بررسی مذکور است. سفالینه های مورد مطالعه در طیف بسیار گسترده و متنوع بدون لعاب و لعاب دار قرار دارند و هر یک به زیر گروه های فراوانی تقسیم می شوند. از نکات جالب توجه آنکه در بین قطعات سفالینه های لعاب دار، نمونه های متعددی از هر دو گونه سفال های موسوم به کوباچه شناسایی گردید که تاکنون از این منطقه و استقرار های اطراف آن لااقل با این حجم، شناسایی و گزارش نگردیده بود. هم چنین گاهنگاری های نسبی و مقایسه ای داده های سفالین، مبین آن است که محوطه نچیر خانلق، حداقل در فاصله ی قرون ۴ تا ۱۱ه .ق. دارای استقرار بوده و این استقرار در فاصله قرون ۹ تا ۱۱ه .ق. به اوج رونق خود رسیده است.