بررسی تطبیقی تزیینات مسجد جامع شیراز با نگاره دربند کردن قطب الدین ظفرنامه تیموری ۹۳۵هجری

معماری را هنری برای نظم بخشیدن به فضا دانستهاند و نقاشی ایرانی نیز یکی از جلوه های زیبایی هنر ایرانی است که باتکیه بر هندسه معماری، فضایی متناسب با ساختار ادبیات و اشعار پارسی زبان به وجود آورده است. در میان تمام دوران های هنری ایران، اکثریت هنرشناسان بالاتفاق به دوره تیموری و همچنین صفوی به عنوان دوره های طلایی هنر ایران مینگرند و همچنین کمال الدین بهزاد را به عنوان هنرمند یگانه و بیبدیل عرصه نگارگری این دوران میدانند. بهزاد از هندسه موجود در معماری برای استحکام بخشیدن به فضای کلی نگاره و وحدت بخشیدن به تصاویر استفاده کرد. در این مقاله پس از شرحی مختصر بر معماری و نگارگری دوره تیموری به چگونگی تجلی یافتن تزیینات معماری موجود در بناهای آن دوران در نگارگری همان دوره و به طور اختصاصی نگاره ای از بهزاد پرداخته شده است. هدف اصلی این پژوهش، بررسی و مقایسه تزیینات موجود در بنای مسجد عتیق شیراز با تزیینات موجود در نگاره "دربند کردن مولانا قطب الدین قرمی و آوردن او به مسجد عتیق شیراز"از نسخه ظفرنامه تیموری ۹۳۵ ق منسوب به کمال الدین بهزاد است. بر این مبنا سوال پژوهش به این صورت مطرح است که تاثیرپذیری کمال الدین بهزاد از تزئینات مسجد عتیق شیراز و کاربرد آن در نگاره "دربند کردن موالنا قطب الدین قرمی و آوردن او به مسجد عتیق شیراز" به چه صورت و با چه حدی از شبیه سازی بوده است؟ نتایج بررسی حاصل از تطبیق نگاره و بنا نشان میدهد که در این نگاره، تزیینات با تزیینات بنا منطبق است و میتوان اینگونه اظهار داشت که نقوش هندسی، گیاهی و کتیبه نگاری برگرفته از اثر معماری در نگاره بر اساس ترکیبی مشابه یا در فضایی جدید استفاده شده است.