به سوی شناخت گونه ها و شاخص ها؛ درآمدی بر ثبات سیاسی

اندیشمندان و نظریه پردازان در حوزه های جامعه شناسی وعلوم سیاسی تعاریف گوناگونی از ثبات و بی ثباتی ارائه داده اند. تنوع و گوناگونی این تعاریف اغلب معلول اختلاف در رویکردها نسبت به مسئله ثبات بوده است. شرایط و موقعیت های زمانی و مکانی نیز در تنوع و گاه تضاد تعاریف دخیل بوده است. تا اواسط دهه ۱۹۶۰، ثبات سیاسی را اصولا استمرار انواع خاصی از نظام سیاسی یا تداوم آنها تعریف می کردند. لیپست در کتاب «انسان سیاسی» نظام هایی را که دارای حکومت دموکراتیک مستمر بوده اند یا در طول سال های معینی از حکومت (توتالیتر) پایداری داشته اند، «باثبات» قلمداد می کند و آنهایی را که بین این دو حالت در نوسان بوده اند، «بی ثبات» معرفی می کند. این گونه تعاریف اساسا در رویکرد پایانی/عدم پایانی ارائه می شوند