مهندسی فرهنگی: از نظریه تا عمل

دیرزمانی نیست که تعبیر «مهندسی فرهنگی» در جرگه ادبیات علوم انسانی-بویژه در حوزه مطالعات اجتماعی و فرهنگی- وارد شده است. در نوشتار حاضر ضمن تشریح معنای فرهنگ و مفهومی که از مهندسی فرهنگی مراد می شود، به پیامدهای اقدامات فرهنگی ناسنجیده در ادوارگذشته اشاره شده و توضیح داده می شود که چگونه در پی تاکیدات مقام معظم رهبری بر ضرورت «مهندسی فرهنگی کشور» در سال ۱۳۸۱، فضای جدیدی در حوزه مطالعات فرهنگی شکل گرفته و به تدریج با ارشادات معظم له، می بالد و به دیسیپلینی گسترده با ابعاد وسیع بین رشته ای، تبدیل می شود.; پژوهش حاضر با تبیین سیاست های فرهنگی و تاثیرات متداخل آنها بر مقوله مهندسی فرهنگی، به ماهیت مهندسی فرهنگی با رویکردی پدیدارشناختی می پردازد و پس از بحث پیرامون «امکان» و «ضرورت» مهندسی فرهنگی، از بایستگی دستیابی به «نظریه ملی فرهنگ » که زیربنای نظری برای تدوین اصول حاکم بر مهندسی فرهنگ است، سخن می راند. مقاله در پایان فرایند، این مهندسی را بازگشوده و متولیانی را که باید عهده دار این مهم گردند، را احصاء می نماید. نقطه عزیمت بحث، دیدگاههای مقام معظم رهبری در امر مهندسی و مدیریت فرهنگ می باشد و تحقیق حاضر نشان می دهد که چگونه این مهم بایستی از هرگونه تصلب، برخورد مکانیکی و آمرانگی از بالا، خالی باشد. تحقیق حاضر - برهمین مبنا - دو بنیان «رشد» و «رحمت» را برای مهندسی فرهنگی کشور معرفی نموده و در پایان، نسبت مدیریت رحمانی و نظریه رشد را به آزمون می گذارد.;