پیامدهای هژمونی طلبی و یک جانبه گرایی آمریکا در عراق

رهیافت رئالیسم یکی از قدیمی ترین نگرش های پدید آمده در عرصه تحلیل و تبیین مسائل بین المللی است. در تبیین یک جانبه گرایی آمریکا در حمله به عراق از رئالیسم تهاجمی استفاده می کنیم. این رهیافت بر بیشینه سازی قدرت به منزله هدف تا کسب جایگاه هژمونیک در نظام بین الملل به عنوان رفتار اصلی قدرت های بزرگ تاکید می شود. این دسته از واقع گرایی مانند دیگر واقع گرایانی به مسئله امنیت به عنوان محور و پایه اصلی مباحثاتشان می پردازد، که در این حوزه به مسائلی چون «امنیت بین المللی» «بقا» «موضوعات امنیتی مبتنی بر محور نظامی» «خوداتکایی در تحصیل امنیتی» «دولت محوری در مرجع امنیت» و «آنارشی» می پردازد. از این رو واقع گرایان، نظام بین المللی را میدان مبارزه می دانند که در آن کشورها به صورت بی رحمانه ای به دنبال فرصت می باشند تا از یکدیگر سود برده و امتیاز بگیرند و در این میان بی اعتمادی، اصل حاکم است. ; براین اساس، مبارزه برای قدرت، اولین گام برای پای نهادن در این عرصه می باشد و هر کدام از کشورها در صددند که قوی ترین بازیگر نظام بین الملل باشند و در مترصد فرصت هایی هستند تا قدرت خود را در برابر دیگر رقبا افزایش دهند. از این رو رئالیسم تهاجمی نیز با شناسایی دولت ها به عنوان بازیگران اصلی روابط بین الملل بر این باور تاکید می ورزند که قدرت های بزرگ با شکل دهی سیاست بین الملل دارای بروندادهای با بیشترین تاثیرگذاری بر سیستم بین المللی می باشند