بازخوانی انتقادی آرای سعید از دیدگاه برایان ترنر

شرق شناسی، به تعبیر ادوارد سعید، گفتمانی است که از قرن هجدهم در اروپا شکل گرفته است. شرق شناسان، سعی کرده اند در قالب این گفتمان، شناخت و معرفت مورد نیاز «غرب» از «شرق» را فراهم آورند. استعمارگران، پس از سلطه بر سرزمین های مستعمره شده، برای کنترل و حکومت بر مستعره نشینان و نیز اداره این جوامع، نیازمند آگاهی و شناخت بیشتری از ساختار سیاسی-اجتماعی و فرهنگی و اساسا هرگونه معرفتی بودند که به آنها در اداره و کنترل بهینه ی این جوامع کمک کند. رسالت شناخت اولیه ی جوامع مستعمره، بر دوش «مردم شناسان» افتاد. آنها راه مستعمرات را در پیش گرفتند و سعی نمودند تا با اطلاعاتی که از این جوامع فراهم می آوردند، قدرت های استعماری را در اداره این جوامع یاری دهند. وقتی که کار مردم شناسان بر روی جوامع مستعمره، جدی تر شد و توسعه یافت، اساسا رشته ای آکادمیک در دانشگاه های غرب پدید آمد به نام: «شرق شناسی». از این پس مستشرقین (شرق شناسان) به صاحب نظران و متخصصانی در حوزه ی شناخت و آگاهی نسبت به «شرق» تبدیل شدند؛ و نسبت به شناخت شرق، «مرجعیت» نظری یافتند