کارکرد عرفانی آیرونی موقعیت و نمایشی در مثنوی مولوی
محل انتشار: فصلنامه عرفان اسلامی، دوره: 18، شماره: 70
سال انتشار: 1400
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 196
فایل این مقاله در 14 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_IAUZ-18-70_004
تاریخ نمایه سازی: 28 آذر 1400
چکیده مقاله:
یکی از شیوه های بیانی که در آثار شاعران و نویسندگان دیدهمی شود، استفاده از آیرونی است. منظور از آیرونی کلام یا موقعیتی است که بهموجب بروز ناسازگاری میان مخاطب و گوینده می شود. در این حالت گوینده مطلبی را بیانمی کند یا موقعیتی را بهنمایشمی گذارد که برداشت مخاطب با آنچه گوینده انتظاردارد، متفاوت است. در آیرونی با دو عنصر اساسی روبه رو هستیم: نخست عنصر معصومیت و دیگر عنصر خنده آور. معصومیت یا اعتماد بی خبرانه بیشتر به قربانی آیرونی برمی گردد که معمولا به آیرونیست اعتمادمی کند و قربانی فریب کاری یا وانمودکردن وی می شود. عنصر خنده آور ار دیگر ویژگی های اساسی آیرونی است. در داستان های آیرونیکال، شخصیت های داستان بهگونه ای با هم مقایسه می شوند که موجب ایجاد طنز می شود. در این مقاله چگونگی استفاده مولانا از آیرونی های موقعیت و نمایشی در مثنوی بررسیشده است. مولانا با بهره گیری از آیرونی موقعیت و نمایشی سعیدارد تا مخاطب را در وضعیتی قراردهد که در عین آگاهی از آیرونیکبودن شرایط، با غافلگیرشدن، مفاهیم عمیق را بهتر درککند. کلام آیرونیک این امکان را برای مولانا فراهممی کند تا در نقطه اوج داستان با پیشگرفتن روندی که مخاطب انتظار ندارد، ضربه نهایی را بر او وارد کند و مولانا از این فرصت بهترین استفاده را می کند و به بیان مفاهیم عمیق عرفانی و تعلیمی خود می پردازد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
محمدرضا حاجی آقا بابایی
دانشیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه علامه طباطبائی،تهران،ایران. نویسنده مسئولhajibaba@atu.ac.ir
امیرحسین پهلوان
دانش آموخته دکتری زبان و ادبیات فارسی.